Periphery, Clear

Periphery, Clear 

(28.01.2014)

Spencer Sotelo - śpiew

Misha Mansoor - gitary, produkcja

Jake Bowen - gitary, programowanie, śpiew

Mark Holcomb - gitary

Adam Getgood - bas, programowanie

Matt Halpern - perkusja

Co mają wspólnego rockowi klasycy Emerson, Lake & Palmer i KISS z ultranowoczesnym, djentowym Periphery? Muzycznie niewiele. Ale wszystkie te zespoły w rozkwicie swej kariery wpadły na pomysł by każdy z muzyków komponował osobno. Powstała w ten sposób Ep-ka Clear wyróżnia się jednak jeszcze jedną, narzuconą sobie przez członków Periphery zasadą – każda ścieżka nawiązuje do tematu napisanej wspólnie uwertury. Dzięki temu powstała płyta różnorodna i spójna jednocześnie.

 Utwory i ich kompozytorzy:

1. Overture  (Periphery)

2. The Summer Jam (J. Bowen)

3. Feed the Ground (M. Halpern)

4. Zero  (M. Mansoor)

5. The Parade of Ashes (S. Sotelo)

6. Extraneous (A. Getgood)

7. Pale Aura (M. Holcomb)

Mimo, że odpowiedzialność za ogólny kształt poszczególnych utworów spoczywała każdorazowo w rękach jednego muzyka, większe kontrasty odnaleźć można w ramach pojedynczych kompozycji, niż pomiędzy nimi. Dotyczy to przede wszystkim partii wokalnych, w których stylistyczne przeskoki rozciągają się od optymistycznych, melodyjnych dwugłosowych chorusów po rozdzierający scream i brutalny growl (Pale Aurora). Co więcej, niemal w każdym z siedmiu utworów obok prostych, chwytliwych akordów i riffów osnutych na barwnej, nieco irracjonalnej harmonii natrafić można na miażdżące ściany dźwięku oraz fragmenty tak ciężkie i gęste, że można by je kroić nożem. A jednak w ogólnym rozrachunku więcej tu momentów muzycznego wytchnienia niż na poprzedniej płycie, która stanowiła dla percepcji o wiele większe wyzwanie. Tytuł minialbumu zdaje się zatem odnosić się nie tylko do przezroczystej okładki płyty, ale i do nowych muzycznych idei – wszystko jest tu jaśniejsze, czystsze, bardziej wyraziste. Da się to odczuć w Summer Jam, Feed the Ground i Parade of Ashes z łatwo wpadającymi w ucho, niemal poprockowymi refrenami. Djentowy kręgosłup Periphery obrósł w nich tłuszczem bardziej komercyjnych metalcore’owych zespołów zza oceanu takich jak Lamb of God, Protest The Hero, a nawet Nine Inch Nails i Linkin Park, co z pewnością część wyznawców djentu uzna za ideową zdradę. Na otarcie łez pozostaną im instrumentalne, nasycone treścią i mocno progresywne Zero i Extraneous, przenicowane perkusyjnymi łamańcami i poszarpanymi, nerwowymi motywami niskich siedmio- i ośmiostrunowych gitar. Ale nawet te stanowią jedynie ułamek gatunkowego ciężaru wcześniejszych utworów Periphery. Pośród tych stylistycznych labiryntów trudno znaleźć ślad muzycznego spoiwa jakim miała się być otwierająca album Overture. Muzycy wszyli jej melodyczne pomysły dosyć głęboko; dzięki zmianom tonacji, rytmu i tempa przewodni temat – ukryty w archaizującej partii fortepianu – jest ledwie rozpoznawalny, przy pierwszych kilku słuchaniach – niedostrzegalny. (Sama zresztą uwertura, jest dosyć krótka i w brzmieniu bliższa neoprogresywnemu Muse, niż djentowi.)

Wśród fanów skupionych wokół portalu got-djent.com Periphery jest od kilku lat najpopularniejszym zespołem. A jednak, z płyty na płytę, coraz mniej zasadne staje się wpychanie ich muzyki w szufladkę jednego gatunku. Trudno się dziwić. Misha Mansoor, założyciel i kompozytorski spiritus movens zespołu, przyznaje, że djentu i metalu na co dzień raczej nie słucha. Pozostałym członkom zespołu żonglowanie konwencjami też chyba nigdy nie przeszkadzało. Tym bardziej, że łamanie radykalnych koncepcji djentu wpływem bardziej komercyjnych gatunków zdaje się być w oczach (i uszach) „słuchacza masowego” zaletą, a zatem jednym z głównych powodów niemałej popularności. Oby tylko kolejne wydawnictwa nie zatraciły przy tym oryginalności i świeżości pieczołowicie wypracowanej w poprzednich albumach. Być może Clear okaże się jedynie lekką przystawką przed pełnokrwistym daniem głównym, bowiem jeszcze w 2014 roku ma się ukazać trzecia płyta zespołu Juggernaut. W jej wypadku tytuł niczego lekkiego nie sugeruje.